Inaczej znana także jako Katarzyna II, urodziła się ona w szczecinie w pierwszej połowie wieku osiemnastego, umiera jednak już w Petersburgu pod koniec tegoż właśnie wieku. Była ona cesarzową Rosji, jednocześnie żona cara Piotra III. Była ona podziwianą przez większość filozofów zachodu, przede wszystkim z powodu swej mądrości, umiłowania wiedzy i sprzyjania rozwojowi oświeceniowemu tamtych czasów, z drugiej strony jej władza była jednak bardzo twardą i despotyczną, gdzie widać było mocną i nierzadko okrutną rękę. Zezwalała ona między innymi szlachcie na handlowanie chłopami, zsyłanie osób, które zbankrutowały w głąb Syberii, dodatkowo w zalążku tępiła wszystkie bunty przede wszystkim te chłopskie oraz kozackie, oprócz tego była jedną z kluczowych postaci w przypadku trzech kolejnych rozbiorów polski. Z Katarzyną wielką wiąże się także wiele pogłosek, podobno była ona bardzo lubującą się w rozkoszach cielesnych kobietą, posiadała wielu, wielu kochanków, gdzie jednym z nich był także August poniatowski, z którym miała dziecko.
Katarzyna II potwierdziła sojusz z prosami, co od razu sygnalizowało kontynuowanie polityki rozpoczętej przez Piotra pierwszego. Dodatkowo potwierdziła ona dekret właśnie tego władcy dotyczący uprawnień szlachty, dzięki czemu zyskała sobie jej bardzo duże i jednocześnie znaczące uznanie. W ciągu swojego panowania, które było z pewnością długim, udało się jej zdziałać bardzo wiele, zarówno jeśli chodzi bezpośrednio o stosunki zagraniczne jak i wewnętrzne oraz dla wzmocnienia potęgi swojego państwa, władzy centralnej i absolutyzmu osoby panującej. W okresie rządów Carycy Katarzyny terytorium Rosji powiększa się o kolejne obszary, a liczba ludności zwiększa się prawie o pięćdziesiąt procent. Była ona oprócz tego autorką planu sprowadzenia kolonistów z Niemiec, do niektórych z części kraju, gdzie zapewniono by im ulgi podatkowe, wolność wyznania oraz opiekę pod względem prawnym, z czego wiele osób skorzystało. W latach sześćdziesiątych wieku osiemnastego miejsce miała sekularyzacja dóbr kościelnych. Cerkwie oraz klasztory zostały przeniesiony na otrzymanie skarbu państwa, w którego posiadaniu znalazły się kościelne majątki ziemskie, obejmujące prawie milion poddanych. Grunty użytkowane przez chłopów przekazane zostały im na własność, a obowiązki co do pańszczyzny pomniejszone w niewielkim stopniu, dla samych chłopów była to już korzystniejsza i w końcu widoczna zmiana ich sytuacji w hierarchii społecznej.
Katarzyna Wielka brała bardzo aktywny udział w przypadku jeśli chodzi o sprawę polską. Po śmierci w latach sześćdziesiątych wieku osiemnastego Augusta III jego następcą przy poparciu rosyjskich wojsk zostaje Stanisław Poniatowski. Był to główny faworyt Katarzyny drugiej, a jego koronacja miejsce miała rok później, w dniu imienin carycy. Częściowo w jej inspiracji zawiązana została w Radomiu konfederacja generalna, która działała przeciwko królowi oraz reformom familii, czyli stronnictwa dwóch najbardziej wpływowych polskich rodów, Czartoryskich oraz poniatowskich. Wiele reform prowadziło do niezgody pomiędzy królem, a szlachtą, między innymi postulaty o równouprawnieniu innowierców, co doprowadziło w końcu do zawiązania konfederacji barskiej przeciwko poniatowskiemu, ale przede wszystkim przeciwko Rosji. Wojska rosyjskie jednak szybko spacyfikowały konfederatów i ich działania przenieść musiały się na Ukrainę, gdzie liczyli oni na włączenie się do wojny Turcji. W tym czasie wybuchło tam bardzo duże powstanie chłopstwa ukraińskiego przeciwko polakom. Katarzyna druga odegrała w nim bardzo dwuznaczną rolę. Najpierw po cichu je popierana, a następnie w końcu udzieliła pomocy wojskom koronnym w stłumieniu całej akcji chłopstwa. Rosja w końcu sama musiała zaangażować się w wojnę z Turcją, co szybko zostało wykorzystane przez pruskiego króla Fryderyka II, gdzie bardzo szybko zająć on Prusy królewskie. Zaproponował więc rozbiór RP pomiędzy Prusy, Rosję oraz Austrię. Po dłuższym okresie wahania caryca, która była zainteresowaną, aby przejąć całe wpływy na terenie Polski, jako swego protektoratu ulegało w końcu namowom i przyjęła wizję rozbioru polski.
Od rozpoczęcia wojny polsko-rosyjskiej pod koniec osiemnastego wieku wiadomym było, że królewskie wojska poleskie nie będą miały najmniejszych szans w walce z przeważającą siłą Rosji, która okupowała dodatkowo większą część kraju jednocześnie z warszawą, a województwo poznańskie znalazło się w rękach Prus. Władza w kraju przejęta została bezpośrednio przez konfederatowi, jednak w ich przypadku zwierzchnictwo zakończyło się naprawdę szybko, gdyż na wniosek króla pruskiego ponownie przeprowadzony został drugi już rozbiór polski.
Caryca Katarzyna miała zamiar zbrojnego wystąpienia przeciwko rewolucji, która miała miejsce we Francji. Pod koniec wieku osiemnastego było to jednak niemożliwym, gdyż Rosja zaangażowała się w wojnę, rozbiory oraz powstania w Polsce. Dopiero po roku 95 Rosja miała możliwość przystąpienia do antyfrancuskiej koalicji, która zawiązana została przez zachodnie monarchie. Udało się wtedy przygotować składający się z sześćdziesięciu tysięcy korpus wojskowy, jednak nie czyniono tego z większym pośpiechem. W trakcie przygotowań cesarzowa jednak umiera, w pobliżu Petersburga w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat, co ma miejsce dokładnie siedemnastego listopada 1796 roku. Katarzyna znaną była przede wszystkim z życia, które określić można delikatnie jako bardzo rozpustne, a jej kochankowie w większości przypadków byli od niej młodszymi. W ramach wdzięczności obdarzała ich licznymi tytułami oraz wysokimi stanowiskami. Wokół okoliczności samej śmierci narosła szeroka gama legend.
Caryca Katarzyna przez całe swoje życie uważała się za wysoką kobietę, obecne wskazania i przeprowadzane badania pokazują jednak, że nie mogła mieć więcej niż sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu. Najważniejszym mężczyzną w życiu władczyni był jednej z szambelanów, Potiomkin. W życiu Katarzyny znalazło się także miejsce dla polskiego króla Stanisława Poniatowskiego, który z całą pewnością był jej kochankiem, posiadali nawet córkę, która jednak zmarła w wieku dwóch lat. Caryca była osobą niezwykle światłą, prowadziła liczne korespondencje z Wolterem oraz z wieloma, wieloma innymi osobami.