Z całą pewnością Karol Wielki, syn Pepina krótkiego oraz wnuk Karola Młota jest postacią dobrze znaną, nawet osobą, które nie zgłębiały zbytnio swojej wiedzy historycznej. Urodzony w kwietniu roku 742 i zmarły w styczniu roku 814 władca był jednym z najpotężniejszych i największych w historii średniowiecznej europy i ogólnie w historii naszej cywilizacji. Był on królem franków i Longobardów, to za jego czasów udało stworzyć się ogromne i potężne imperium franków, które zajmowało rozległe obszary zachodniej i środkowej europy, cały czas się rozrastając. Oprócz umiejętności dyplomatycznych i militarnych dbał on także o rozwój szkolnictwa i szerzenie wiedzy pośród ciemnotą poddaństwa, sam jednak nigdy nie opanował sztuki czytania, ani też pisania, chociaż starał się. Zgłębiał on jednak wiedze z wielu dziedzin, jego doradcy, czytali mu mądre księgi, pisali za niego listy, które dyktował i tak dalej. Sam przydomek świadczy już o jego wielkości, niektórzy uszczypliwi historycy twierdzą, że został mu nadany jednak z powodu jego gabarytów, był on bowiem bardzo wysokim jak na tamte czasy mężczyzną, posiadał prawie dwa metry wzrostu, a dodatkowo lubił sobie bardzo dobrze zjeść.
Po zakoszeniu panowania pepina krótkiego, które spowodowane było nagłą śmiercią w roku 768, władca w królestwie franków uległa podziałowi. Na mocy obowiązującego zwyczaju, według którego państwo należało do dziedzicznej własności panującego rodu, dwaj z synów zmarłego władcy, a mianowicie Karloman oraz Karol podzielili się ziemiami. Karol ogłoszony został królem w Noyon i już rok później poprowadził on swoją pierwszą wojnę w celu stłumienia zbuntowanych akwitańczyków, którym dowodził książę Hunold. Po trzech latach swojego panowania, dnia czwartego grudnia roku 771 umiera Karloman i Karol obejmuje całkowicie samodzielne rządy, które kontynuuje jeszcze przez kolejne czterdzieści lat. Niemal cały czas panowania Karola, wypełniają wojny, które toczone są poza granicami państwa. Podczas panowania udało mu się przeprowadzić ponad pięćdziesiąt różnych wojennych kampanii, a w połowie z nich sam brał udział, jako głównodowodzący. W trakcie walk z Arabami, którzy wtedy zamieszkiwali półwysep Iberyjski oraz s Sasami udało mu się powiększyć terytorium państwa o obszary od rzeki Ebro aż po sam Ren. W granicach imperium znalazły się dodatkowo Bawaria, która była cały czas samodzielną oraz Italia. Po pobiciu Longobardów ogłosił się on także ich władcą. Zwierzchnictwo Karola uznawały liczne plemiona słowiańskie, szczególnie te z nad Łaby oraz Soławy. Po jego śmierci całe ogromne imperium podzielone zostaje jednak na trzy części po między jego synów.
Pod koniec panowania Karola Wielkiego jego terytoria obejmowały obszar, który łącznie liczył sobie ponad milion kilometrów kwadratowych, gdzie w szczytowych okresach imperium obejmowało tereny dzisiejszej Francji, Belgii, Holandii, Austrii, Niemiec, Włoch, Korsyki oraz po części także Hiszpanii. Administrowanie tak ogromnym państwem z pewnością nie należało do najłatwiejszych zadań. Utrzymany został funkcjonujący jeszcze o wiele wcześniej podział na ziemie oraz na powiaty ale obok niego dodane zostały także hrabstwa, który były mniejszymi jednostkami zarządu terytorialnego i były one podległe urzędnikom, których mianował i odwoływał sam władca bezpośrednio.
Jest to specyficzny nurt w sztuce, który rozwijał się w czasach panowania Karola Wielkiego na terenie jego imperium oraz jeszcze następnie w wieku ósmym oraz dziewiątym, gdzie kontynuowany był przez jego następców. Po upadków cesarstwa rzymskiego na terenach europejskich całkowicie zaniechano wznoszenia monumentalnej architektury. Ani czasy obfitujące w liczne wędrówki ludów, ani także twarde rządy Merowingów nie były sprzyjającymi do rozwoju kulturowego oraz architektonicznego. Do rozkwitu sztuki doszło właśnie w momencie panowania Karola Wielkiego, który został jednym z największych i najważniejszych jej mecenasów, dążył on jednocześnie do odnowienia cesarstwa rzymskiego. Była to sztuka, która bezpośrednio odwoływała się do antycznych wzorców, można więc powiedzieć, że za jego czasu miejsce miał swoisty architektoniczny renesans oraz także renesans w ogóle sztuki. Sztuka zaczęła coraz bardziej nabierać czysto państwowego charakteru. W europie, która zaczęła budzić się do życia dalej żyje mit cesarstwa rzymskiego, istnieją budowle, drogi, prawa z owych czasów i wiele, wiele innych tym właśnie podobnych elementów, które w tym przypadku posiadać będą dosyć duże znaczenie.
Minuskuła ta zwana także Karoliną, jest jednym z bardziej wyraźnych średniowiecznych pism, które wypracowane zostało w wieku dziewiątym przez cesarską kancelarię Karola wielkiego w współpracy z szkołą pałacową. Na minuskule tej wzorowali się następnie między innymi tworzący w piętnastym wieku antykwę humanistyczną, która następnie stała się prototypem kroju łacińskiej czcionki drukarskiej, a w konsekwencji także dzisiejszych krojów pism, które powszechnie używane są do tekstów ciągłych, książek, czasopism i tym podobnych.
Historycy posiadają zgodną oraz spójną opinię, że Karol wielki był z całą pewnością jednym z najwybitniejszych władców w państwie frankońskim. W średniowieczu był on z całą pewnością czystym wzorem władcy idealnego, gospodarza oraz rycerza. Jego polityka była prowadzona w sposób przemyślany, a dodatkowo był wyśmienitym mecenasem kultury oraz nauki. Sprowadzał on na swój dwór licznych uczonych oraz artystów, jednych z bardziej wyśmienitych w tym właśnie okresie. Już współcześni w uznaniu zasług nadali mu właśnie przydomek Wielkiego, według innych ze względu na wzrost, który jak na owe czasy był ogromnym. Natomiast w przypadku języków słowiańskich jego imię było jednym z synonimów królewskiej godności. Jego polityka oraz rozumienie władzy doprowadziło do zacieśnienia więzów, które łączą państwo oraz kościół. Za swój obowiązek uznawał on walkę z poganami oraz osobami niewiernymi, a przede wszystkim umacnianie wiary chrześcijańskiej oraz działania na korzyść kościoła, jego rozwoju oraz popularyzacji na zajmowanych przez siebie terenach.