Tytuł króla polskiego używany był przez polskich władców. Pierwszym z królów był Bolesław I Chrobry, Mieszko nie zalicza się do królów, uznawany jest za władcę, czy też księcia. Tytuł królewski na stale stał się związany z osobą monarchy polskiego od roku 1320 do końca wieku osiemnastego a dokładniej do roku 1795. W okresie zaborów od 1815 używany był przez rosyjskich carów, którzy byli jednocześnie władcami Królestwa Polskiego. Pierwsza z dynastii to Piastowie, rozpoczyna się od mieszka a kończy na przemyśle II. Oczywiście wszyscy doskonale wiemy, że ostatnim z Piastów był Kazimierz III wielki, jednak w połowie panowania tejże dynastii do władzy doszli także przemyślidzki, którzy przez trzydzieści lat rządzili w polskim państwem. Kolejne dynastie po w porządku chronologicznym Andegawenowie, Jagiellonowie do roku 1572, a następnie królowie elekcyjni, gdzie ostatnim z nich był Stanisław August Poniatowski, który w końcu abdykował, warto także wspomnieć, że to właśnie za czasów jego panowania miejsce miały wszystkie trzy rozbiory polski oraz ten ostateczny, który pozbawił nas własnego kraju na sto dwadzieścia trzy lata.
Mieszko I – Pomimo, że nie był on królem polskiego państwa to wiąże się on z początkiem jego historii w dziesiątym wieku, wkroczenia na drogę chrześcijaństwa i zjednoczenia wszystkich regionalnych plemion w celu stworzenia jednego państwa. Przez większość czasu swojego panowania starał się kontynuować politykę swojego dziadka oraz ojca i militarnie, czy też ekonomicznie podporządkowywać sobie kolejne regiony pomiędzy Wisłą a odrą. Toczył liczne wali o pomorze zachodnie, zajmując je właśnie aż po rzekę odrę. Pod koniec swojego życia a zarazem panowania włączył się do wojny z Czechami, gdzie udało mu się zdobyć Śląsk oraz jednocześnie Małopolskę. Poprzez przyjęcie w roku 966 chrztu oraz rok wcześniej ślubu z Dobrawą Mieszko włączyć państwo polskie do kręgu kultury zachodniej, kultury chrześcijańskiej. Zachowało się z tego okresu stosunkowo wielu źródeł oraz przekazów, które dowodzą, że Mieszko był naprawdę bardzo sprawnym politykiem, a oprócz tego utalentowanym wodzem i władcą o dużej charyzmie. Jego działania dyplomatyczne były prowadzone bardzo zręcznie, podobnież zresztą jak wojny. W przypadku polityki zagranicznej kierował się tylko i wyłącznie racją stanu, wchodząc w układy także z wcześniejszymi wrogami. Swoim synom pozostawił państwo, które posiadało znacznie wyższą europejską pozycję i terytorium, które zostało przynajmniej podwojonym.
Bolesław Chrobry – Od roku 992 był on polskim księciem wywodzącym się z dynastii Piastów, przejmując tą funkcję po swoim ojcu mieszku I, a w roku 1025 został koronowany na króla polski, jako pierwszy w historii. Uznawany jest za jednego z ważniejszych sojuszników cesarza Ottona III, którego gościł dokładnie w roku 1000 w Gnieźnie, na tak zwanym zjeździe gnieźnieńskim, podczas którego prawdopodobnie nastąpiło koronowanie Bolesława, czy też stwierdzenie o przychylności do jego koronacji. Same źródła będą niejednoznacznymi jeśli chodzi o to co tak naprawdę powiedział i ofiarował Otton w czasie swojej wizyty, lecz dowodem będą przede wszystkim monety z wybitym napisem rex datowane na maksymalnie 1020 rok oraz dwa dary wręczone Bolesławowi, którymi były włóćznia oraz diadem.
Władysław Łokietek – Od początku wieku czternastego, przez następne trzydzieści lat Władysław łokietek był królem polski. Jego pełen tytuł królewski brzmiał natomiast Władysław z Bożej łaski król Polski, pan i dziedzic ziemi krakowskiej, sandomierskiej, łęczyckiej, Kujaw i ziemi sieradzkiej. Samo ocenienie Władysława łokietka może być trudnym, gdyż nie da się tego zrobić w sposób jednoznaczny. Z całą pewnością był on władcą, który potrafił wytrwale oraz bardzo pewnie dążyć do postawionych sobie celów, gdzie głównym z nich było zjednoczenie polski po rozbiciu dzielnicowym. Nie przyszło mu to jednak łatwo, a jak mówią niektórzy dużo dopomogła szczęście. Tak naprawdę nie wiadomo, czy gdyby nie zgony kolejnych władców poszczególnych rejonów polski Władysław nie pozostałby księciem małego i nic nieznaczącego się tak naprawdę Brześcia. Można wypominać mu wiele rzeczy, między innymi utratę Pomorza gdańskiego, z drugiej strony jednak gdyby nie jego posunięcia polityczne polska stać mogłaby się jedną z części składowych monarchii Luksemburgów. Wielu uważa także, że gdyby nie spuścizna jaką pozostawił po sobie Władysław łokietek, jego syn Kazimierz zwany Wielkim, nigdy nie miał by szans otrzymania tego tytułu, czy też pozostawienia polski murowanej.
Kazimierz Wielki – Dokładniej mówiąc Kazimierz III Wielki, czyli jeden z najwybitniejszych polskich królów, którzy rządził przez trzydzieści siedem kolejnych lat na przełomie połowy wieku czternastego. Nie dość, że jest to jedyny polski król z przydomkiem wielki to dodatkowo jest to niestety ostatni władca z dynastii Piastów. Z całą pewnością bilans jego panowania może budzić podziw i to naprawdę duży. W chwili kiedy obejmował tron polska zajmowała tak naprawdę drugorzędną pozycję na międzynarodowej arenie. Za jego panowania stopniowo jednak zaczęła przekształcać się w silny organizm polityczny, gdzie terytorium państwa rozrosło się niemal o trzy razy.
Władysław Jagiełło – Był on zarazem wielkim księciem litewskim oraz jednocześnie królem polski, założycielem dynastii Jagiellonów. Imię Władysław otrzymał podczas chrztu, wcześniej jednak używał tylko i wyłącznie imienia Jagiełło. Był on tym, który stanął naprzeciwko krzyżaków pod Grunwaldem, bitwa ta obecnie uważana jest za jedną z najważniejszych i największych w historii europy, gdzie bardzo duży wkład miały właśnie jego umiejętności planowania, taktyka oraz działanie. Wypomina mu się jednak, że nie wykorzystał dostatecznie swojego zwycięstwa nad krzyżakami, między innymi nie zajmując całego wrogiego terytorium. Krzyżacy cały czas byli mocnym zagrożeniem zgłasza dla państwa litewskiego. Ciekawostką może być fakt, że był on najdłużej panującym królem w historii Polski, gdzie jego panowanie trwało przez czterdzieści osiem lat i prawie trzy miesiące, gdzie nikomu wcześniej nie udało się osiągnąć takiego wyniku.