Mieszko Lambert

Mieszko drugi Lambert był polskim królem i zarazem księciem naszego kraju należącym do jednej z sławetniejszych dynastii, a mianowicie dynastii Piastów. Obejmował on tron po swoim ojcu, Bolesławie Chrobry, który był pierwszym polskim królem. Władzę przejmuje zaraz po śmierci ojca wypędzając z kraju swoich dwóch braci, którzy także pretendowali do tronu, zachowuje się podobnie jak jego zmarły ojciec, który w walce o tron uczynił dokładnie to samo. Nie wsławił się on w polskiej historii większymi osiągnięciami, do ważniejszych jego działań, zaliczyć można niszczycielskie najazdy na królestwo saksońskie pod koniec lat dwudziestych wieku jedenastego. Oprócz tego prowadził on aktywne działania wojenne przeciwko Niemcom, Czechom, a także książętom, którzy panowali na Rusi kijowskiej. Na początku lat trzydziestych zmuszony jest jednak uchodzić z kraju w czasie najazdu wrogich wojsk, które osadzają na polskim tronie brata Mieszka, a mianowicie Bezpryma. Mieszko ucieka do Czech, zostaje tam jednak pojmany i uwięziony. W przeciągu najbliższych dwóch lat udaje mu się jednak odzyskać władze w jednej z trzech dzielnic, na które podzielona została polska. Z czasem doprowadza także do zjednoczenia całego państwa, nie udaje mu się już jednak powrócić do dawnych i stabilnych struktur władzy, które wytworzył jego dziad oraz ojciec.

Mieszko II od początku swojego życia wychowywany był na władcę i jeszcze za czasów życia ojca działał bardzo aktywnie na polu politycznym, co jest jednoznacznym znakiem, że to właśnie jego chrobry wyznaczył na swojego następcę. Działał on aktywnie między innym na polu polityki niemieckiej, zarówno jako przedstawiciel polskiej korony i jednocześnie dowódca wojsk. Jego pozycja i prestiż zostały powiększone po małżeństwie z córką jednego z reńskich palatynów, który był jednocześnie szwagrem Ottona trzeciego. Wszystkie te zdarzenia miejsce miały w roku 1013, który jest niejako przełomowym w życiu młodego jeszcze mieszka. Kolejne lata to pełnienie przez młodego księcia z woli ojca roli posła oraz emisariusza, udaje się on między innymi do Czech, gdzie ma przekonać jednego z czeskich książąt do sojuszów przeciwko wrogim armiom wschodnim oraz zachodnim. Misja jednak kończy się całkowitym niepowiedzeniem i Mieszko zostaje uwięziony w Czechach. Dopiero po interwencji samego Ottona przywrócona zostaje mu wolność. Kolejny rok to najważniejszy sprawdzian w dotychczasowych życiu mieszka, staje on bowiem na czele polskich wojsk w wyprawie wymierzonej przeciwko Henrykowi drugiemu. Przebieg kampanii okazuje się korzystny dla młodego dowódcy, co dało możliwość zawarcia bardzo korzystnego dla polskiej strony paktu poruzmiewawczego. Późniejszy okres życia mieszka aż do momentu objęcia przez niego korony polskiej jest nam nieznany, jest to spowodowane między innymi faktem śmierci jednego z głównych kronikarzy dworskich, który opisywał jego losy i sporządzał życiorys.

Mieszko II tron przejmuje bezpośrednio po śmierci swojego ojca. Koronacja miejsce ma w dzień szczególny bowiem w boże narodzenie roku 1025, czego dokonuje najwyższy z biskupów polskich, a mianowicie arcybiskup Hipolit. Zdaniem niektórych z kronikarzy koronacja miała miejsce samowolnie, co w panującej w tamtym czasie sytuacji politycznej mogło mieć jak najbardziej miejsce. Po Chrobrym Lambert dziedziczy naprawdę rozległe tereny, które składały się przede wszystkim z ziem państwa gnieźnieńskiego, ale również z okolic Milska, Moraw, Łużyc i wielu, wielu innych tym podobnych ziem. Na początku swojej władzy był on jednym z ważniejszych władców w środkowej części europy, co naprawdę dobrze wróżyło jego rozpoczynającym się rządom.

Jak podaje większość źródeł Mieszko umiera w pierwszych dniach maja roku 1034, gdzie śmierć jego miała być nagła, przyczyny są jednak niewiadome. Pozostawia on w spadku swojemu synowi, Kazimierzowi, państwo, które zostało wybitnie osłabione przez liczne działania militarne i jednocześnie okrojone z ważnych terenów i obszarów strategicznych. Na samym początku władzy nowy władca traci dodatkowo Mazowsze, był to jednak jeszcze wynik działań jego umarłego ojca. Mieszko II umrzeć miał śmiercią naturalną co stwierdzają prowadzone w ostatnich latach badania.

Mieszko II znany jest przede wszystkim z podejmowania czasami zbyt pochopnych i spontanicznych decyzji dotyczących ofensyw wojskowych, a w sytuacjach najważniejszych natomiast król ociągał się z podejmowaniem decyzji. Między innymi zorganizowany zbyt późno najazd na zachodnich wrogów wpływa na szansę rebeliantów i dodatkowo powoduje, że miejsce ma wręcz natychmiast wyprawa odwetowa cesarza rzymskiego. Wojska Konrada już jesienią roku 1029 uderzają w ziemię łużycką, jednak w trakcie swojego najazdu bezskutecznie próbują odbić Budziszyn. Niemy nie poradzili sobie przede wszystkim dlatego, gdyż nie otrzymali obiecanego wcześniej wsparcia, a ich wyprawa kończy się niepowodzeniem. Pomimo faktu nieudolnych decyzji wojskowych ze strony samego władcy posiadał on na szczęście doskonałe wojsko i jeszcze lepszych dowodów, którzy tak naprawdę wychodzili obronną ręką z każdej z możliwych sytuacji, które miały miejsce i które wywoływał młody władca. Po niepowodzeniu cesarz niemiecki organizuje kolejną wyprawę przeciwko polakom, tym razem organizuje jednak o wiele szerszą koalicję przeciwko polskiemu władcy. Wszystkie działania wojenne doprowadziły do tego że Mieszko drugi utracił wszystkie z ziem, które udało się zdobyć jego ojcu przez okresu prawie trzydziestu lat władzy, Lambert natomiast utracił je w przeciągu pięciu lat. Punktem zwrotnym wszystkich działań, był moment kiedy cesarz niemiecki zawiera sojusz i pak z najważniejszym polskim sojusznikiem a mianowicie Węgrami.

Oficjalne źródła podają, że Mieszko II Lambert posiadał trójkę dzieci. Oczywiście są to dzieci z prawego łoża, ile było ich naprawdę tak do końca nie wiadomo. Jego pierworodnym i zarazem jedynym synem był Kazimierz, zwany później także Kazimierzem I Odnowicielem, czy też Mnichem. Kolejne z potomstwa to dwie córki, imię jednej z nich jest nieznane, gdyż umiera ona dosyć młodo, trzecia z córek, najmłodsza to natomiast Gertruda, która wydana została za jednego z możniejszych kijowskich książąt w tym okresie.

Jeśli chodzi o historiografię czasów współczesnych to nie będzie przypisywała ona mieszkowi II żadnego przydomku. Z drugiej jednak strony w wieku dziewiętnastym określano go mianem gnuśnego. Podstawą do takiego stwierdzenia miał być między innymi stosunek kronikarzy do władcy w wieku dwunastym, który był wysoce krytyczny. Pisali oni o nim jako o człowieku tępym, niezgranym, nierozsądnym, słabym jeśli chodzi o podejmowanie decyzji, a dodatkowo miał być on mało przydatnym dla sprawy polskiej. Na taką ocenę kronikarzy wpłynąć mogła jednak chęć powiększenia zasług i wielkości poprzednika Lamberta, a mianowicie Bolesława Chrobrego. Dopiero współczesna historiografia rehabilituje niejako władcę i jego porażki tłumaczyć będzie przede wszystkim złą sytuacją wewnętrzną samego państwa, która rozwijała się już za czasów chrobrego.