Powstanie starożytnej Grecji datowane jest na dobre kilka tysięcy lat przed naszą erą, co rozpoczęło się od okresu kultury egejskiej oraz początków rolnictwa i osadnictwa. Późniejszy czas to podział ery antycznych greków na trzy okresy, a mianowicie wieki ciemne i okres archaiczny. Stosowane jest takie określenie gdyż z tego okresu posiadamy naprawdę bardzo ograniczone informacje dotyczące greków. Kolejny z okresów to okres klasyczny, gdzie widoczna jest najbardziej wzmożona działalność wszystkich wielkich ludzi antyku greckiego, powstają najsłynniejsze dzieła i tworzone są uniwersalne myśli filozoficzne. Ostatni z okresów to okres helleński, który zakańcza się przejęciem greków przez rzymian i dołączeniem tychże terenów do terenów cesarstwa rzymskiego. Starożytna Grecja pozostawia nam ogromną spuściznę, z której korzystamy do dzisiaj, a szerokimi garściami czerpała z niej kształtująca się kultura średniowiecznej europy, która w porównaniu do Rzymu i właśnie Grecji była naprawdę terenem barbarzyńskim, gdzie jeszcze długo trzeba było poczekać, abyśmy zrównali się z wszystkimi greckimi osiągnięciami.
Grecka sztuka antyczna rozwijała się i powstawała od momentu upadku mykeńskiej kultury, co w głównym stopniu spowodowane było kolejnym najazdami Dorów. Za czas jej trwania przyjmować będzie się okres od dwóch tysięcy lat przed naszą erą do pierwszego wieku przed naszą erą, czyli do momentu kiedy starożytna Grecja podbita zostaje przez rzymian. Jednak wraz z podbojem rzymskim nie ma miejsca definitywny koniec greckiej kultury. Artyści nadal tworzą, jednak już na potrzeby rzymskich kolekcjonerów. Najczęściej ich dzieła były kopiami wcześniej znanych greckich dzieł. Dzięki takowej działalności będziemy mogli dzisiaj odtworzyć wygląd wielu rzeźb, których oryginały zaginęły, czy też zostały zniszczone dawno temu. Sztuka grecka, właśnie dzięki takowym kopiom wywarła bardzo ogromny wpływ na rozwijanie się rzymskiej sztuki. Od momentu kiedy wprowadzono zmiany polityczne jej samodzielność jednak została bardzo ograniczoną. Okres rozwoju sztuki podobnie jak państwa greckiego podzielimy na trzy okresy archaiczny, klasyczny oraz hellenistyczny. O pierwszym okresie nie będziemy w stanie za dużo powiedzieć, drugi natomiast jest momentem największego rozkwitu czysto greckiej sztuki, gdzie powstają największe i najpopularniejsze także dzisiaj z dzieł. Okres hellenistycznych to ostatni z umownych w dziejach czas trwania i rozwoju sztuki na terenach Grecji starożytnej. Oprócz te tego zauważalny jest tutaj rozwój w naukach przyrodniczych i filozoficznych, co także będzie posiadało swój wpływ na sztukę.
Klasyczny okres w sztuce Grecji antycznej jest drugim i jednocześnie najbardziej obfitującym okresem sztuki greckiej, której rozwój miał miejsce przede wszystkim na terenach leżących przy morzu egejskim. Jako wydarzenie rozpoczynające właśnie okres klasyczny przyjmować będzie się bitwę pod Salaminą, a wydarzenie kończące to natomiast moment śmierci Aleksandra macedońskiego, po której miejsce ma stopniowy i coraz dalej posunięty podział imperium. Okres klasyczny dzielony jest dodatkowo na kolejne trzy etapy, gdzie każdy z nich posiadać będzie swoje charakterystyczne cechy. Główną rolę w tym okresie sztuki odgrywać będzie architektura oraz rzeźba, malarstwo nie jest tak popularnym. W rzeźbie utrwalać zaczynają się charakterystyczne prądy sztuki, które dążyć będą do przedstawienia postaci w jak najbardziej dynamiczny sposób i ekspresyjny, w chwili poprzedzającej zdarzenie frontalne.
Architektura starożytnej Grecji także jest jednym z bardziej charakterystycznych elementów sztuki tego antycznego narodu. Wszechstronność w budownictwie świątyń oraz ich różnorodność sprawiać będzie, że bardzo trudno jest dokładnie określić jakie z elementów budowy mają charakter rodzimy, a jakie są importowane z innych terenów. Jest jednak pewnym, że sztuka oraz architektura mykeńska, dająca podwaliny pod sztukę grecką czerpała wcześniej ze sztuki azjatyckiej. W późniejszym okresie jednak widoczne jest wzorowanie się na Egipcie. Architektura starożytnej Grecji to przede wszystkim liczne świątynie, które budowane były na cześć kolejnych bóstw. Pomimo tego, że świątynie były bardzo rozległe i okazała, to mimo wszystko same pomieszczenia do oddawania kultu były małymi. Uzasadniano to tym, że świątynia spełniać ma rolę domu danego bóstwa, a nie jak w chrześcijaństwie miejsca, gdzie gromadzą się wierni, aby móc uczestniczyć wspólnie w nabożeństwie. Klasyczne świątynie Grecji antycznej budowane były przy zachowaniu odpowiednich kształtów i proporcji, gdyż wierzono że są one miłe bogom. Obecnie istnieją trzy z głównych porządków architektonicznych, a mianowicie dorycki, joński, koryncki, którego głównymi elementami charakterystycznymi będą różnice w budowie i tworzeniu kolumn oraz ich ornamentyce.
Najstarszy z porządków architektonicznych to porządek dorycki, którego powstanie datowane jest na okres siódmego wieku przed naszą erą. Występował on przede wszystkim na terenach greckich, a oprócz tego w zachodnich koloniach, między innymi w południowej części dzisiejszych Włoch oraz na Sycylii. Kolumna dorycka charakteryzowała się przede wszystkim wybrzuszonym i posiadającym żłobienia trzonem, pozbawiona była bazy, a jej głowica przybierała proste formy geometryczne, co różni ją znacznie od kolumn w porządku jońskim i korynckim, które posiadają już więcej elementów, zdobienia są bogatsze i tak dalej. Kolumny te jeszcze niekiedy wykorzystywane są w architekturze, przeważnie jednak wtedy kiedy coś stylizowane jest na antyczne budownictwo, czy też inny okres historyczny w architekturze.
Jest to jeden ze stylów budowania domów s starożytnej Grecji, który był bardzo popularnym. Budynki kamienne, które wykształciły się z megaronów w okresie mykeńskim miały rzut w kształcie kręgosłupa, składały się z trzech części, a mianowicie środkowego dziecińca gdzie skupiać miało się całe życie rodzinne, który otoczony był magazynami, pomieszczeniami dla niewolników, pokojami dla mężczyzn oraz dla kobiet. W późniejszym okresie pojawiają się domy murowane z cegieł na podmurówce kamiennej, czasem były one także piętrowe.
Na terenie starożytnej Grecji gimnazjony były pojedynczymi, czy też zespołami częściowo krytych budowli, których głównym przeznaczeniem było uprawianie ćwiczeń fizycznych. Jego centralną część stanowił przeważnie kompleks składający się z bieżni, boisk oraz portyków. W gimnazjonie znajdowały się między innymi palestry i stadion, gdzie odbywały się zawody. Plan gimnazjonu udało się zrekonstruować dzięki wykopaliskom, które prowadzone były w Delfach. Dzięki temu udało się ustalić, że w gimnazjonach mieściły się szatnie, sale do nacierania oliwą i piaskiem, co wykorzystywane było w masażu, salki z workami piasku do ćwiczeń w zadawaniu uderzeń. Oprócz tego sale wykładowe, rekreacyjne, dyskusyjne, sala ćwiczeń dla młodzieży, boiska do gry w piłkę i różne jej odmiany, bieżnie, miejsce do ćwiczeń zapasowych i wiele, wiele innych tym właśnie podobnych.