Okazuje się, że wiek szesnasty miał być swoistym uwolnieniem się trochę świata od wojen, a przynajmniej zmniejszenia ich ilości w porównaniu z ilością bitew w wiekach średnich, czyli po prostu w średniowieczu. Jednocześnie nie można powiedzieć, żeby był on faktycznie wiekiem spokoju. Wielokrotnie do głosu dochodziły tutaj walki, szczególnie o władzę i pozycję. Najwięcej bitew miało miejsce oczywiście na kontynencie europejskim. Wśród nich między innymi wymienić można wojny o Mediolan i Neapol, walki Joannitów z Turkami, wojnę Rosji z zakonem kawalerów mieczowych, wojnę litewsko-moskiewską, o sukcesję bawarską, Portugalczyków z Mamelukami, Habsburgów na Węgrzech i wiele innych. Najczęściej wojny te składały się z kilku mniejszych bitew, które dopiero tworzyły ostateczny obraz wygranej i przegranej. Najczęściej bitwy te noszą nazwy terenów, głównie miast, na których terenie się rozegrały. Były one bardzo krwawe, zazwyczaj ginęło tysiące ludzi. Jednocześnie miały one znaczenie dla kolejnych lat Europy.
Bitwa pod Cerignolą miała miejsce w 1503 roku podczas wojny francusko-hiszpańskiej. Francuzi wtargnęli wtedy to Królestwa Neapolu, a w Kalabrii pojawili się Hiszpanie. Ostatnie w bitwie tej Hiszpanie pokonali armię francuską i wkroczyli do Neapolu. Kolejnymi porażkami Francuzów były bitwy pod Garigliano i Arlettą w 1504 roku. Ostatecznie doprowadziło to do zawarcia rozejmu w Lyonie między Francją a Hiszpanią. Na jego mocy Ludwik XII otrzymał Mediolan, a Ferdynand II Aragoński uzyskał Neapol. Pokój ten nie przetrwał jednakże zbyt długo.
Oblężenie Rodos. Mowa jest tutaj o oblężeniu dokonanym przez Turków, które miało miejsce między czerwcem 1522 roku a styczniem 1523 roku. Ostatecznie zakończyło się ono wycofaniem się joannitów z wyspy Rodos. Końcem owego oblężenia był sukces Osmanów, jednakże okupione wielkimi stratami. Miało to jednakże być ważnym krokiem w ogólnych działania panowania w regionie wschodniego Morza Śródziemnego. Joannici wycofali się na Kretę, potem na Maltę, która ostatecznie stała się ich główną bazą. Zakon kontynuował taki na miasta i okręty muzułmańskie. Później Turcy rozpoczęli oblężenie Malty, jednakże bezskutecznie.
Bitwa nad Wiedroszą – była to bitwa z lipca 1500 roku. Toczyła się ona między wojskami litewskimi pod wodzą hetmana wielkiego litewskiego Konstantego Ostrogskiego a Rosjanami, którzy dowodzeni byli tutaj akurat przez kniazia Daniela Szczenii. Bitwa była w sumie efektem nieostrożności hetmana Ostrogskiego, który w ogóle nie czekał na całość swojej armii i ruszył do boju przeciwko pięciokrotnie większej armii przeciwnika. Oczywiście jak się można spodziewać, była to totalna klęska wojsk litewskich. Wtedy też jedna trzecia Wielkiego Księstwa Litewskiego znalazła się praktycznie pod okupacją Rosji.
Bitwa pod Agnadello rozegrała się w połowie maja 1509 roku. Było to podczas wojny włoskiej, dokładnie drugiej, która określana też była jako wojna Ligi Cambrai. Do bitwy przygotowywali się władca francuski Ludwik XII, cesarz rzymsko-niemiecki Maksymilian I, a potem dołączył jeszcze papież Juliusz II. Wojska francuskie pokonały oddziały weneckie pod Agnadello. Była to prawdziwa klęska Wenecji. Potem zaraz Francja zajęła cała Lombardię wenecką. Była to bardzo krwawa bitwa. Z czasem Wenecja odzyskała stracone ziemi, ale głównie w ramach poświęcenia i odwagi samych mieszkańców, a nie ich wojsk.
Bitwa pod Tenochtitlan miała miejsce podczas Podboju Meksyku przez Hiszpanów w roku 1521. Hiszpanie zyskali sprzymierzeńców w formie indiańskich Tlaxalteków. Podzielili się oni na trzy grupy. Strona aztecka liczyła trzystu tysięcy mieszkańców samego miasta Tenochtitlan. Bronili się oni niezwykle dzielnie. Niestety bitwa ta przyczyniła się praktycznie do upadku imperium Azteków, co było też początkiem faktycznego końca ich cywilizacji. Na miejscu dawnego Tenochtitlan założone zostało nowe miasto – Meksyk. Osuszono też jezioro Texcoco, a Meksyk stał się stolicą nowego Wicekrólestwa Nowej Hiszpanii.
Bitwa pod Gavinana odbyła się w sierpniu 1530 roku. Było to w trakcie wojen włoskich między wojskami Florencji a cesarzem Karolem V. Wojska należące do cesarza dowodzone były przez Philiberta de Chalon. Wojska florenckie z kolei znajdowały się pod wodzą Francesco Ferrucciego. Krótka walka doprowadziła do defensywy wojsk cesarskich, wkroczenia do akcji rezerwy Farbrizio Maramalda. Ostatnie zwyciężyli Medyceusze, którzy objęli znowu władzę we Florencji. Był to akt spełnienia obietnicy złożonej papieżowi Klemensowi VII przez Karola V, gdy ten został koronowany przez papieża w Bolonii właśnie na króla Włoch.