Caryca Katarzyna, zwana także Katarzyną Wielką, urodziła się w roku 1729 w Szczecinie, umiera natomiast w roku 1796 w Petersburgu. Była żoną cara Piotra trzeciego, w momencie jego śmierci w roku 1762 sprawowała swoje rządy jednak całkowicie samodzielnie. Do dzisiaj podziwiana jest przez filozofów zachodniej części świata z powodu swojej mądrości, widocznego zamiłowania do wiedzy oraz sprzyjania rozwojowi oświecenia. W rzeczywistości jednak prowadziła także naprawdę twarde i zdecydowane rządy eliminując wszystkich przeciwników. Oprócz tego zezwoliła szlachcicom rosyjskim na handel chłopami oraz zsyłanie wszystkich buntowników w głąb Syberii. Znana była także z krwawego tłumienia wystąpień kozackich oraz chłopskich. Właśnie za jej rządów miejsce miały trzy kolejne rozbiory polski, których była zażartą propagatorką. Jak wiadomo dzisiaj miała romans z ostatnim polskim królem, Stanisławem Augustem Poniatowskim, czego potwierdzeniem może być ich wspólne dziecko. Katarzyna posiadała jeszcze wielu innych kochanków, żaden z nich jednak nie był oficjalnym partnerem, a wszyscy pretendenci do zamążpójścia byli odrzucani.
Katarzyna II urodziła się w Szczecinie jako córka jednego z niemieckich książąt. Na chrzcie otrzymała ona imię Sophie Friederike Auguste. W roku 1745 wychodzi ona za mąż za księcia holsztyńskiego, który później zostaje rosyjskim carem Piotrem III. W roku 1762 po półrocznych rządach został on jednak obalony przez swoją własną żonę oraz jej zwolenników, która w czerwcu tego samego roku obejmuje władzę, jednocześnie doprowadzając do śmierci własnego męża. Od tego momentu pełni niezależne i samodzielne rządy, tak naprawdę aż do czasu swojej śmierci, gdzie przez historyków uznana jest za jedną z najbardziej utalentowanych monarchiń w dziejach.
Katarzyna na początku swoich rządów potwierdza sojusz z królestwem pruskim, co było widoczną kontynuacją polityki zapoczątkowanej jeszcze przez Piotra pierwszego. Oprócz tego potwierdziłą dekret dotyczący uprawnień dla szlachty, dzięki czemu zyskała sobie jej uznanie. Dekret ten był jednak bardzo okrutny, zezwalał arystokracji bowiem handlować chłopami. W ciągu swojego długiego panowania uczyniła bardzo wiele, aby w dziedzinie stosunków międzynarodowych Rosji jak i tych zewnętrznych wzmocnić potęgę państwową, jak i władzę centralną dążąc do wprowadzenia na stałe absolutyzmu. W okresie jej rządów miejsce miało znaczne powiększenie się terytorium Rosji, a liczba ludności wzrosła prawie dwukrotnie. Oprócz tego była ona autorką planu, który miał na celu sprowadzenie niemieckich kolonistów w regiony Powołża, gdzie zapewniane były im ulgi podatkowe, opieka prawna oraz wolność wyznaniowa. Na początku lat sześćdziesiątych przeprowadzona została sekularyzacja dóbr należących do kościoła i duchowieństwa. Cerkwie i klasztory od tego momentu znajdowały się na utrzymaniu skarbu państwa, który przejął majątki ziemskie przez nie posiadane i obejmujące prawie milion poddanych. Grunty użytkowane bezpośrednio przez chłopów przekazano im w ich bezpośrednią własność, a obowiązki co do pańszczyzny został widocznie zmniejszone. Powoduje to, że obraz Katarzyny wydawać mógłby się bardzo pozytywny, tak naprawdę zagłębiając się w jej historię okazuje się, że cesarzowa była postacią bardzo kontrowersyjną, która czyniła tyle dobrego co złego.
Katarzyna II brała bardzo aktywny udział w sprawach polskich, szczególnie, że po śmierci Augusta trzeciego dzięki jej poparciu polskim królem zostaje Stanisław August Poniatowski, z którym z resztą miała romans. Dzięki takiemu zabiegowi mogła liczyć na wierność oraz niejako posłuszeństwo Poniatowskiego. Jeszcze w czasie przed rozbiorami pomimo teoretycznej suwerenności rzeczpospolitej, król wiele decyzji uzgadniał właśnie z carycą Katarzyną. W kraju zaczęło wzrastać niezadowolenie z powodu prorosyjskiej polityki króla, zorganizowana została więc przez szlachtę konfederacja barska, która stłumiona została jednak przez rosyjskie wojska, a kolejnym krokiem Katarzyny był pierwszy rozbiór polski, przy współpracy z Austrią oraz Prusami.
W ostatnich latach swojego panowania Katarzyna planowała zbrojnie wystąpić przeciwko rewolucji, która miała miejsce we Francji. W latach dziewięćdziesiątych wieku osiemnastego było to jednak niemożliwe, z powodu wcześniejszego zaangażowania w wojnę, rozbiory polski oraz powstania, które wybuchały na terenie rzeczpospolitej. Dopiero w roku 1795 Rosja miała możliwość przystąpienia do antyfrancuskiej koalicji, która zawiązana została przez zachodnie mocarstwa. Przygotowywano kilkudziesięciotysięczny korpus wojskowy, jednak czyniono to straszliwie ociężale. W czasie tychże przygotowań w listopadzie roku 1796 caryca umiera w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat. Katarzyna znana była z bardzo rozpustnego życia. Jej kochankowie bardzo często byli od niej o wiele młodsi. Nie zapominała jednak nigdy o żadnym z nich obdarzając każdego wysokim stanowiskiem. Wokół okoliczności jej śmierci narosły liczne legendy oraz plotki. Według jednej z najpopularniejszych legend zginąć miała w toalecie, siadając na sedesie z zamontowanym bagnetem sprężynowym. Tak naprawdę jednak rzeczywistą przyczyną śmierci miał być wylew krwi. Rządy po Katarzynie przejął jej pierworodny syn Paweł, który kontynuował politykę rozpoczętą przez carycę.
Caryca Katarzyna była postacią naprawdę kontrowersyjną nic więc dziwnego, że w jej życiorysie znaleźć możemy wiele ciekawych informacji, które rzucają całkowicie inne światło na jej osobę. W swoich dziennikach wspominała bardzo często, że ma kompleksy na punkcie swojego wzrostu, rzeczywiście była niską kobietą, mierzącą zaledwie sto sześćdziesiąt centymetrów, co określone zostało na podstawie sukien, które nosiła oraz szczątków. Lubiła prowadzić korespondencje z światłymi osobistościami z całej europy, najwięcej zachowało się jej listów do Woltera oraz jego odpowiedzi, które wymieniali między sobą aż do momentu jej śmierci. Jak wiadomo caryca posiadała liczne grono kochanków, pomiędzy nimi znalazł się także polski król Stanisław August Poniatowski, z którym z resztą miała córkę, dziecko jednak zmarło bardzo wcześnie przeżywszy zaledwie dwa lata.
Anna Piotrowna była dzieckiem, które przyszło na świat jako efekt romansu Stanisława Augusta Poniatowskiego z Katarzyną II Wielką. W czasie tym jednak Poniatowski nie piastował jeszcze urzędu króla, a Katarzyna nie była carycą, wszystko to działo się przed jej ślubem z Piotrem drugim. Sprawa ojcostwa Poniatowskiego jest tutaj tak naprawdę niejasna, mimo tego jednak uznał on Annę za swoje własne dziecko, chociaż cały dwór posiadał co do tego liczne wątpliwości z powodu mnogości kochanków przyszłej monarchini. Anna Piotrowna była jednak dzieckiem chorowitym i nie żyła długo, umiera z powodu infekcji mając zaledwie dwa lata. Jej narodziny posiadały jednak dalekosiężne skutki. Dziecko było bowiem jednym z powodów dla których Poniatowski tak bardzo zbliżył się do carycy, a następnie prowadził politykę prorosyjską w sposób w jaki caryca zaplanowała.