Karol Wielki to jeden z najważniejszych i największych monarchów w historii średniowiecza oraz całej cywilizacji europejskiej. Był on królem franków i jednocześnie Longobardów, w roku osiemsetnym koronowano go na cesarza Imperium Rzymskiego. Jego polityka oraz działania ekspansyjne dały początek państwu francuskiemu, udało mu się podbić bowiem ogromne połacie terenów europejskich. Swój przydomek zawdzięcza on nie tylko niepowtarzalnym dokonaniom z dziedziny dyplomacji oraz militariów, ale także posturze. Badania prowadzone na jego szczątkach wskazały, że mierzył ponad sto dziewięćdziesiąt centymetrów. Był on zwolennikiem powszechnej edukacji i nauki czytania i pisania, chociaż sam do końca życia nie posiadł tychże umiejętności to pragnął, aby każdy mieszkaniec jego ziem, niezależnie od statusu społecznego potrafił samodzielnie czytać oraz pisać. Możliwe jednak, że jego sukcesy nie byłyby tak duże, gdyby nie jego ojciec i dziadek, a mianowicie Pepin Krótki oraz Karol Młot, którzy także przyczynili się do rozwoju królestwa frankijskiego.
W momencie śmierci Pepina Krótkiego, która miała miejsce w roku 768 władza według zwyczaju została podzielona pomiędzy dwóch synów zmarłego władcy, czyli Karlomana i Karola. Karol został ogłoszony królem w Noyon jeszcze w listopadzie tego roku. W następnym roku natomiast miejsce miała jego pierwsza wyprawa wojenna, która skierowana była przeciwko zbudowanym Akwitańczykom. Po okresie trzech lat panowania umiera brat Karola, co powoduje, że ma on możliwość objęcia samodzielnych rządów, które od tego momentu trwają przez kolejne czterdzieści lat. Niemal cały okres panowania Karol wypełniały wojny toczone na obrzeżach kraju oraz poza jego granicami, podczas panowania udało mu się przeprowadzić ponad pięćdziesiąt wojennych kampanii, gdzie w połowie z nich uczestniczył osobiście. W trakcie jednych z walk, które odbywały się z Sasami oraz arabami zamieszkującymi półwysep iberyjski udało mu się poszerzyć obszar swego panowania od hiszpańskiej rzeki Ebro, aż po sam Ren. W granicach imperium znalazły się tereny Bawarii oraz górnej części Italii. Po złamaniu potęgi Longobardów ogłosił się ich monarchą. Zwierzchnictwo Karola zaakceptowane musiało zostać także przez plemiona słowiańskie z terenów Soławy oraz Łaby. Najciekawszym jest fakt, że pomimo tak dużej ilości kampanii i potędze przeciwników Karol Wielki prawie nigdy nie przegrywał. Pokazuje to jak potężną i dobrze wyszkoloną armię posiadał, a oprócz tego jakie umiejętności przywódcze go charakteryzowały.
Pod koniec panowania królestwo Karola Wielkiego obejmowało obszary, który łącznie liczyły sobie grubo ponad milion kilometrów kwadratowych. W okresach szczytowych w granicach państwa znajdowały się teren dzisiejszej Francji, Belgii, Austrii, Holandii, Szwajcarii, części Niemiec i Włoch oraz Korsyki jak i fragmenty Hiszpanii. Administrowanie państwem o takich gabarytach było naprawdę trudnym. Utrzymany został funkcjonujący jeszcze w czasach Merowingów podział na ziemie oraz powiaty, obok niego wprowadzono jednak także hrabstwa i pomniejsze jednostki zarządu terytorialnego, które miały podlegać pod urzędników mianowanych zawsze przez władcę osobiście. Na kresach monarchii zorganizowane zostały natomiast marchie, którymi władali margrabiowie, którzy posiadali naprawdę rozszerzone kompetencje. Obszary te miały stanowić militarną zaporę przed najazdami ludów pogańskich oraz muzułmanów. Sukcesy militarne spowodowały, że Karol stał się najpotężniejszym władcą w europie zachodniej i w ogóle na całym starym kontynencie. Imperium, które udało mu się stworzyć zamieszkiwała ludność romańska, germańska i wiele innych zróżnicowanych pod względami gospodarczymi i społecznymi. Główna argumentacja podbojów Karola to chęć szerzenia wiary, z drugiej jednak strony jego działania były niezwykle brutalne. W czasie jego rządów świat podzielił się na chrześcijański oraz pogański, pozwoliło to między innymi na zwiększenie wspólnej tożsamości mieszkańców karolińskiego mocarstwa. Po śmierci Karola Wielkiego imperium jednak zaraz się rozpada, podzielone zostaje bowiem pomiędzy kilku jego potomków.
Według różnych źródeł Karol Wielki miał posiadać maksymalnie dziewięcioro dzieci, które pochodziły ze związków z żonami oraz jednocześnie konkubinami. Pierwszą z żon miała być Himiltruda, małżeństwo z nią nie zostało anulowane, miejsce miało jedynie jej odsunięcie. Najwięcej dzieci Karol Wielki posiadał jednak ze związku z trzecią żoną, a mianowicie Hildegardą, z tego związku na świat przyszedł Karol Młodszy, którego koronowano na późniejszego króla Franków, czy też Ludwik Pobożny, który stał się następcą Karola na cesarskim tronie. Z ostatnią żoną Luitgardą monarcha nie posiadał żadnych dzieci.
Karol Wielki uznawany jest obecnie za wybitnego władcę. W średniowieczu był on wzorem idealnego władcy, gospodarza oraz rycerza. Posiadał on duże umiejętności polityczne oraz militarne, oprócz tego sprawował mecenat nad sztuką i nauką. Na swój dwór sprowadzał wybitnych uczonych z całego świata. Jego rozumienie władzy królewskiej i powinności wobec kościoła spowodowało bardzo duże zacieśnienie się związków pomiędzy religią a polityką. Karol wielki uważał, że jego obowiązkiem jest walka z poganami i osobami niewiernymi, a także umacnianie na wszelakie sposoby wiary chrześcijańskiej. Ciekawostką jest fakt, że jeszcze do dnia dzisiejszego trwają spory o dokładne ustalenie narodowości Karola Wielkiego, nie wiadomo bowiem, czy był on Niemcem, czy też Francuzem.
W okresie sztuki przedromańskiej rozwijała się sztuka karolińska, która najlepiej widoczna była na terenie cesarstwa Karola Wielkiego, a następnie także w monarchiach jego następców na przełomie ósmego oraz dziewiątego wieku. Po upadku rzymskiego cesarstwa w europie zachodniej zaniechano wznoszenia monumentalnych obiektów. Niespokojne czasy, liczne migracje oraz brutalne rządy nie sprzyjały rozkwitowi sztuki oraz kultury. Twórczość plemion germańskich znajdowała się natomiast w opozycji do antycznej sztuki. Do rozkwitu form karolińskich doszło w latach świetności cesarstwa Karola Wielkiego. Sztuka wyraźnie odwoływał się do antycznych wzorców, a w szczególności tych, które pochodziły z okresu późnej starożytności. Z powodu ogromnych połaci terenów państwa Karola sztuka ta docierała do różnych zakątków europy, szczególnie na tereny, które pokrywają się z dzisiejszymi granicami niemieckimi oraz austriackimi, a oprócz nich także Francji i Włoch.
Minuskuła karolińska jest jednym z rodzajów średniowiecznego pisma, które charakteryzuje się bardzo dobrą wyraźnością i czytelnością. Opracowane zostało one w wieku dziewiątym na zleceni Karola Wielkiego. Na minuskule tej wzorowali się w piętnastym wieku twórcy humanistycznej antykwy, która następnie stała się prototypem kroju czcionki łacińskiej, która do dzisiaj powszechnie wykorzystywana jest w druku wszelkiego rodzaju pism i książek. Stworzenie pisma łatwego w odczytaniu oraz nauce było jednym z celów Karola, zależało mu na tym, aby jak największa grupa mieszkańców jego królestwa posiadła umiejętność czytania oraz pisania.